1. |
||||
|
Καλωσήρθες. Σε ένα κόσμο ξένο, ανοίκειο, τρομακτικό.
Το λυγμό στην πρώτη σου ανάσα δε θα τον ξεχάσεις.
Και τα πρώτα σου βήματα θα γίνουν ρήματα σε πρώτο ενικό:
«Πονάω, χτυπάω, φοβάμαι, εσύ τρέχεις – παιχνίδι – κι αυτό είναι το σημαντικό»
Το σκοπό, μην το ψάξεις.
Δες τα χρώματα, τους ήχους, το φως, τ’ αρώματα που μοιάζουν με κόμματα σε μια πρόταση χωρίς τελειωμό.
Κι αν θελήσεις, να χορέψεις.
Στο πάλκο, στα κύματα, στις αμμουδιές.
Κι αν σ’ αρέσει, ξανακάν’ το.
Όλο πάλι απ’ την αρχή.
Ο κόσμος αυτός θα είναι πια δικός σου.
|
||||
2. |
Αλκυονίδες Μέρες
03:14
|
|||
|
(Σήμερα θα έχει ήλιο μου είπε ένα παιδί.
Σήμερα θα έχει ήλιο, το ακούς, το ακούς;
Είναι Αλκυονίδες οι μέρες αυτές)
Αλκυονίδες, μέρες-αντάρτισσες
βγάζουν τη γλώσσα σε νεφώσεις τοπικές,
θύελλες και βροχές.
Αλκυονίδες, μέρες - σποράδες
διασκορπίζονται - κι ας μη το πιστεύει κανείς.
Εμφανίζονται όποτε θέλουν μες τον χρόνο
- όπως κι εσύ -
Χορεύουν για λίγο μπροστά μου και εξαφανίζονται.
Αλκυονίδες, μέρες - χορεύτριες.
Αλκυονίδες, οι μέρες που γίνονται φόρεμα να το φοράς.
Και οι τσέπες.
Και οι τσέπες γεμάτες ήλιο και μουσική.
Και οι ματιές.
Οι ματιές που μου ρίχνεις που και που,
Αλκυονίδες κι αυτές.
Οι ώρες που πέρασες σε ένα πλοίο της γραμμής ένα Μαγιάτικο πρωινό,
πέντε μέρες σε μια Κυκλάδα - τέσσερις νύχτες,
Αλκυονίδες οι νύχτες αυτές.
Οι Αλκυονίδες νύχτες.
Εκείνα τα βράδια τα δικά μας.
Οι μουσικές, ο χορός, ο καπνός, τα ποτά και τα φιλιά,
ο τρόπος που χτυπάω νευρικά το πόδι μου στο ρυθμό
και το δικό σου γέλιο.
Οι ματιές απ’ του ξένους, οι ζήλειες, οι ήττες και τα κατορθώματα.
Τα μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι και κλείνουν στο κρεβάτι
μονάχα για μια στιγμή.
Και οι μέρες που ξημερώνουν, οι Αλκυονίδες.
Αλκυονίδες, μέρες - βασίλισσες.
Νωχελικά μας κοιτούν όταν φεύγουν,
σπανίζει το γαλάζιο αίμα τους.
Αλκυονίδες, μέρες - χαράχτρες.
Χαράζουν στη μνήμη τα αρχικά σου, να μην ξεχαστούν ποτέ.
Αφήνουν στο τραπέζι ένα σημείωμα που πάντα το βλέπω αργά:
«Τα λέμε κάποια άλλη στιγμή»
Αλκυονίδες, οι μέρες μαζί σου.
|
||||
3. |
Όσα δεν πρόλαβα
03:43
|
|||
|
(Δεν πρόλαβα να σου παρά μόνο λίγα πράγματα όσο ήμουν εδώ και λυπάμαι γι’ αυτό.Κι όποιος ήταν ο φόβος που με κράτησε, στάχτη να γίνει κι εγώ να στα πω.)
Δεν σου είπα πόσο αγάπησα τις Κυριακές μας - εσύ ξαπλωμένη κι εγώ να σε κοιτάζω.
Τα μάτια σου πράσινα, μια αχτίδα να τα φωτίζει στο κρεβάτι και να μετρώ ήλιους μέσα τους. Το χαμόγελο σου να πλημμυρίζει το δωμάτιο, μικρές εκρήξεις αγάπης να διαλύουν τους τοίχους.
Η μουσική στο σαλόνι σου, οι χορευτικές σου φιγούρες, ο καφές και τα τσιγάρα – τα μακρά πρωινά μας.
Πρώτα δεξιά και μετά πάλι δεξιά, η κουζίνα. Ένα χάδι στο πρόσωπο, τινάζεις τα μαλλιά σου και σχεδιάζω το χάρτη του δικού σου σπιτιού και του δικού σου προσώπου.
Οι υπόγειες διαβάσεις, τα σκοτεινά σημεία και όσα δεν πρόλαβα να πω.
Δεν σου είπα πόσο σε θαύμαζα. Το πιγούνι ψηλά, τα χέρια ανοιχτά κι εσύ να σφύζεις ζωή.
Το γέλιο σου δώρο πολύτιμο, αμάχητο τεκμήριο μιας ομορφιάς ακαταμάχητης και της δικής μου χαράς. Το άγγιγμά σου, η αναπνοή σου, η παρουσία σου: τιμαλφή φυλαγμένα, εικόνες ζωντανές και χαραγμένες στο μυαλό μου -
οι φωτογραφίες που τις κοιτάζω συχνά. Και πυκνά. Χαμογελώντας.
Η Πύρρα, οι Κυκλάδες, η Ύδρα και η Κρήτη. Τα καταφύγια μας, ο δικός μας χάρτης και οι δικές μας διαδρομές.
Και τα νησιά που δεν είδαμε, που δεν προλάβαμε να πάμε.
Όσα δεν είδαμε. Όσα δεν είπαμε. Όλα όσα κρύψαμε κάτω από βλέμματα χαμηλωμένα και φωνές υψωμένες. Αυτά: αυτά θέλω και αυτά διεκδικώ.
Τα ‘ευχαριστώ’ που δεν είπα, τα ‘συγγνώμη’ που δεν ψιθύρισα, τα ταξίδια και τα βράδια που δεν σου χάρισα. Τα χαμόγελα που δεν έσκασα τις νύχτες που γυρνούσαμε από τη δουλειά κουρασμένοι και τις μέρες που σε φοβήθηκα. Τα βράδια που δεν σε αγκάλιασα και τα πρωινά που δε σε φίλησα.
Όσα δεν έκανα και όσα δεν είπα. Όλα όσα δεν πρόλαβα σου να πω, πως λυπάμαι που έφυγα και συγγνώμη που ξαναγυρνώ.
|
||||
4. |
Τα Παιδιά
03:19
|
|||
|
Τα παιδιά ονειρεύονται!
Διψάνε για έναν άλλο κόσμο διαφορετικό,
που εγώ κι εσύ πλέον ξεχάσαμε.
Έναν κόσμο ατίθασο, χρωματιστό που τους χωράει όλους.
Τα παιδιά ονειρεύονται έναν κόσμο που οι μεγάλοι φοβούνται.
Βαριούνται εύκολα, δε θα μας περιμένουν.
Ξέρουν ότι μεγαλώνουν και βιάζονται – έχουν ακόμη πολλά να προλάβουν.
Τα παιδιά χορεύουν!
Τα παιδιά ξεσηκώνονται!
Φοράνε τα ρούχα σου και σε κοροϊδεύουν.
Την γραβάτα σου στο λαιμό τους κάνουν πως σφίγγουνε και
στα γέλια ξεραίνονται ενώ τη μύτη τους ξύνουν.
Τα παιδιά σε κοιτάζουνε με τα μεγάλα τους μάτια.
Για λίγο απορούν τι να έγινε, τι να άλλαξε μέσα σου και κατάντησες έτσι.
Τα χέρια ανοίγουν σαν να μην ξέρουν και μετά...
χορεύουν!
Τα παιδιά μεγαλώνουν,
κι από εσένα κοιτούν να ξεφύγουν.
Αν γλιτώσουν, λένε, θα χτίσουν
έναν κόσμο ατίθασο, χρωματιστό που τους χωράει όλους.
Τα παιδιά μεγαλώσανε!
Έγιναν άντρες, γυναίκες, μεγάλοι.
Για λίγο απορούν τι να έγινε, τι να άλλαξε μέσα τους και κατάντησαν έτσι.
Τα χέρια ανοίγουν σα να μην ξέρουν και μετά...
«Κι όταν μετανιώσουν οι άνθρωποι θα είναι αργά;
Όχι, δεν θα είναι αργά για να φορέσουμε την αλήθεια
και να ζήσουμε ξανά,
αρχίζοντας από την παιδική μας ηλικία.
Αρκεί να μην έχουμε καταστρέψει ολότελα την παιδική μας ηλικία.
Να μην έχουμε ξεχάσει πού την κρύψαμε.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε δεν χωράει ντροπή.
Θα παρακαλέσουμε τα παιδιά να μας οδηγήσουν απ’ το χέρι.
Σωτηρία υπάρχει πάντοτε» [Γ. Σαραντάρης]
|
||||
5. |
Αθηνών Γεωγραφίες
03:52
|
|||
|
Ένα μαγιάτικο βράδυ ζεστό, τους δρόμους της Αθήνας πως μαζί σου περπατώ θα φανταστώ, ' Έλλη', και στου Κέντρου τα στενά, απόψε αστέρια θα παίρνουν φωτιά.
Παραμυθίας και Καλυψούς εκεί θα σε βρω αν ακούς τις οδούς, ' Έλλη', που χορεύουν τα παιδιά στον ορίζοντα κοιτώντας τη δικιά σου μεταξένια γειτονία, 'Έλλη'.
Δύο τσιγάρα δρόμο μετά, στου Θησείου τον κόσμο θα επιπλέουμε οκνά και από του Φιλοπάππου τα σκαλιά, στην Αεροπαγίτου απόψε η Ακρόπολη θα φλέγεται αργά.
Από της Πλάκας τα άγια στενά, στα Αναφιώτικα η Αθήνα θα μοιάζει με ζωγραφιά και θα ανακλά,' Έλλη', τις ευχές που απόψε θα αιωρούνται στις δικές μας γειτονιές, ' Έλλη'.
Βήμα το βήμα, ματιά στη ματιά, απόψε ο Δρόμος σε θέλει ξανά και βοά, ' Έλλη', και της Αθήνας η βραγιά, κάποιοι λένε πως έχει μιλιά.
Στων Εξαρχείων τα πιο ανοιχτά, αλάργα αλάργα θα πλέουμε κοιτώντας μπροστά, ακροβατώντας σε κλούβες-φωτιά, στο Δρόμο θα λέμε πως βρίσκεται η κάθε ομορφιά.
Από του Στρέφη τον ουρανό, συνθήματα σε τοίχους θα γίνουν τα δικά μας «σε κοιτώ», 'Έλλη', κι απορώ, πότε φτάσαμε εδώ, να κοιτάξεις προς το βάθος και θα δεις Λυκαβηττό.
Από τις Ιπποκράτους την ακτή, στης Μαυρικίου το Πόρτο Αμπρί βραδέως θα σπεύδεις για ένα φιλί σαν αιχμή, μια ουλή που αφήνει στο σώμα και καίει, 'Έλλη'.
Κι όσο η Νύχτα, Νύχτα ζητά, τα μάτια υγραίνουν μπροστά στη γητειά μιας πόλης που δε σταματά με ξόρκια να ντύνει την κάθε βραδιά.
Συνομωσίας κουβέντα, μπαλκόνι, νερό – των ματιών σου τη θάλασσα θέλω να πιώ και να δω, ' Έλλη', της Αθήνας την πλευρά που, λένε, πως βλέπεις, αν έχεις φτερά.
Βικτώρια – Ομόνοια - βουτιά στο κενό, του ονείρου η βόλτα τελειώνει εδώ στον βυθό, 'Έλλη', γιατί η Αθήνα στα φτωχά όψεις αλλάζει και κοιτάζει σκληρά.
Πρόσφυγες, άστεγοι, ξένοι, τρελοί, η Ατλαντίδα, ξέρεις, είναι αυτοί που δεν έχουν στον κόσμο πολλά μα στα μάτια τους καίει η σκαρλάτη φωτιά, ' Έλλη'.
|
||||
6. |
Ράμματα
03:46
|
|||
|
Αγαπημένε μου εαυτέ,
σου έγραψα τόσα γράμματα και έμειναν όλα αναπάντητα.
Τα παλιά σου όνειρα, οι μικρές και οι μεγάλες σου ανησυχίες, οι προσδοκίες (τι τραγωδίες!)
Τα βρήκα αφημένα στην κούτα με τα αζήτητα.
Χαρτιά τσαλακωμένα, χαραγμένα με τα παιδικά σου γράμματα σα ράμματα σε πληγές ανοιχτές.
Αγαπημένε μου εαυτέ, γιατί δεν απάντησες, πού χάθηκες;
Αγαπημένε μου εαυτέ,
πες την αλήθεια! Με ξέχασες; Για πού έφυγες;
Σου γράφω για εκείνο το κορίτσι που μου σφίγγει το στομάχι
(Θεέ μου, τι άγχη!)
Θέλω τις δικές σου συμβουλές, τι λες, θα κρατήσει; Τι εννοείς «θα δείξει»;
Αγαπημένε μου εαυτέ, μη μου πεις ότι έφυγε. Κάτι θα έγινε. Κάτι θα έκανες.
Ελπίζω μόνο να σε συγχωρέσει. Να σε αντέξει.
Αγαπημένε μου εαυτέ,
μετά από τόσα γράμματα και τόσο μελάνι, ακόμη αναρωτιέμαι τι να κάνεις.
Φτάνεις;
Θα έχουν περάσει χρόνια όταν θα με διαβάζεις, ελπίζω ακόμη να βάζεις σε πρώτο πλάνο τη ζωή. Ελπίζω να μην ξεπουλήθηκες, να μη ντύθηκες ένας καρνάβαλος με στολή – πουκάμισο και σακάκι γκρι.
Ελπίζω να με προσέχεις και να έχεις ακόμα κάπου μέσα σου το παιδί.
|
||||
7. |
||||
|
Θυμάμαι τον πράσινο καναπέ στο παλιό σπίτι,
τα βιβλία στο τραπέζι και τη μυρωδιά του καφέ.
Θυμάμαι το ραδιόφωνο τις Κυριακές και τον πατέρα μου να γελάει.
Τις βόλτες στον Λυκαβηττό, την Αθήνα χιονισμένη
και το φίλο μου το Χρήστο που τώρα έχω χρόνια να δω.
Θυμάμαι τα πρωινά στο σχολείο, το κρύο στο Δρόμο
κι ο Χρόνος να περνάει και να μου λέει στο αυτί:
«Η Κατερίνα μεγάλωσε και τι θα κάνεις μ’ αυτό;»
Με τα χρόνια την έχασα και κάπως με έχασε κι αυτή.
Τη βλέπω που και που στις γιορτές και της χαμογελάω ευγενικά.
Σπούδαζε στην Ιταλία νομίζω, μα τώρα γύρισε πια.
Παραμένει γλυκιά και παραμένει όμορφή – όπως ήταν παιδί.
Τη βλέπω στο Δρόμο και μου τραγουδάει στο αυτί:
«Τα χρόνια περάσαν και τι να κάνεις γι’ αυτό;».
Ανάμεσα στα παιδικά παιχνίδια και τους πρώτους έρωτες
μπροστά στα μάτια μου είδα τις μέρες να φεύγουν νερό.
Το βράδυ τελείωσε, η μουσική σταμάτησε κι ο Χρόνος κάνει λογαριασμό.
Το ποτήρι αδειάζει, ρωτάω τι χρωστάω, μου δείχνει την ώρα,
κοιτάει το Δρόμο και μου ψιθυρίζει στ’ αυτί:
«Κι αν θες να ‘ρθεις να πεις δυό λόγια
και θες να δεις παλιά ρολόγια
να ‘ρθεις να πεις πως είσαι ο Χρόνος
πως είναι αργά και είσαι μόνος».
"Μ' αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες σα να μας είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή."
[Χ. Μίσσιος]
|
||||
8. |
Κόκκινο Νήμα
03:24
|
|||
|
Το κόκκινο νήμα σε δίκη
γραμματείς, φαρισαίοι – μαζεύτηκαν όλοι
το κόκκινο χρώμα τους τρόμαξε
στη δική τους σκουρόχρωμη πόλη.
Το κόκκινο νήμα φωτίζει
με κόκκινο χρώμα που λάμπει τ’ αστέρι
να το βλέπεις τη νύχτα που υψώνεται
σαν παιδί να γελάς και να το πιάνεις στο χέρι.
Το κόκκινο νήμα κουβάρι
η ζωή στην ανέμη που δένει
η κλωστή που κρατάς όταν χάνεσαι
και στο σπίτι πίσω σε φέρνει.
Το κόκκινο νήμα δεν κόβεται
κάθε μέρα που περνά θα μακραίνει
Ιστορία είναι που γράφεται
και στην Ιστορία πάντα θα μένει.
Το κόκκινο νήμα τσακίζει
φασίστες-κουφάλες-απάνθρωπα κτήνη
τη δεξιά τους που τολμάει και υψώνεται
απ’ τη ρίζα τη κόβει και απ’ το χάρτη τη σβήνει.
Το κόκκινο νήμα τυλίγεται
σα θηλειά στο λαιμό όσων θέλουν σκοτάδι
το μαύρο τους πνίγει και σέρνονται
λουφαγμένοι ξανά μες το βράδυ.
Το κόκκινο νήμα δικάζεται
που σα σπόρος στην καρδιά σου ανθίζει
και σαν κομμάτι από τη σάρκα της σάρκας σου
με κόκκινο χρώμα τη ζωή σου ποτίζει.
Το κόκκινο νήμα μοιράζεται
από χέρι σε χέρι στην πόλη
σα σκαρλάτη φωτιά που δε σβήνεται
κι από στόμα σε στόμα πυρώνει.
Το κόκκινο νήμα στημόνι
υφαντό το κορίτσι που ντύνει
το θερμό σου σώμα που χάνεται
στα δικά της τα κόκκινα χείλη.
Το κόκκινο νήμα δεν κλείνεται
σε κλουβιά, κελιά και μπουντρούμια
ανάσα είναι που ντύνεται
στα πιο όμορφα του κόσμου τραγούδια.
|
||||
9. |
Στην Άσχημη Πόλη
04:02
|
|||
|
Σε μια άσχημη πόλη με άδειους τους δρόμους και σπίτια κλειστά,
φωνάζω μαζί σου από μία ταράτσα ‘ακόμη και τώρα δεν είναι αργά’.
Αν δεν κάνουμε πίσω, αν δε μας λυγίσουν, απόψε μπορούμε πολλά
γι’ αυτό κράτησέ με και θα σε κρατήσω να γίνουμε οι δύο μια γροθιά.
Γιατί δεν αντέχουν οι ανθρώποι της μοίρας κορσέδες, το στενό της κελί,
την πόρτα της σπάνε, τη ρίχνουνε κάτω και όψιμα τρέχουν στης ζωής την αυλή.
Και δεν ησυχάζουν, αν δεν ανασάνουν, αν δεν πιούνε κρασί και νερό,
στου κόσμου τη θέα, στ’ αστέρι που δείχνει το χώμα που θρέφει το δικό μας ανθό.
Στην άσχημη πόλη σε βλέπω μοιράζεις στις πόρτες λουλούδια χαρτί
κρατώ το δικό μου, θα ‘ναι το φυλαχτό μου, πυξίδα και χάρτης, γλυκιά προσευχή.
Και δε θα σ’ αφήσω και δε θα μ’ αφήσεις, μαζί θα γεμίσουμε αυτό το κενό
για ένα νέο κόσμο, για μια νέα μέρα, θα υψώσουμε κάστρα σ’ αυτό το βυθό.
Και δε θα ρωτήσω και δε θα ρωτήσεις αν απέχει η μέρα αυτή
μήνες ή χρόνια, αιώνες και χιόνια, η δικιά μας ακτή θα βρεθεί.
Και δε θα ησυχάσω, αν δε δοκιμάσω, αν δεν κάνω τουλάχιστον ό,τι μπορώ
γιατί υπάρχει ελπίδα με ένα κόκκινο νήμα να σωθούμε απ’ αυτό το γκρεμό.
Στην άσχημη πόλη αφουγκράσου τους δρόμους, απόψε σε θέλουν ξανά,
το όνομά σου φωνάζουν, παιχνίδια σου τάζουν, απόψε ζητάνε φωτιά.
Και δε θα δειλιάσω και δε θα δειλιάσεις, θα κατέβουμε πάλι μαζί,
το χέρι μου πιάνε και δε θα φοβάμαι ανάσα να γίνεις κι αλκή.
Και δε θα σε χάσω και δε θα με χάσεις είναι ακόμη σου λέω νωρίς,
νωρίς να χαθούμε, αργά να μη βγούμε στους δρόμους της δικιάς μας ζωής.
Γι’ αυτό φωτιά στο ατλάζι, φωτιά και στο στέμμα, φωτιά στις κορώνες, φωτιά στην άσχημη πόλη, από τις ταράτσες, απόψε να ανθίσει η δικιά σου ομορφιά.
|
||||
10. |
||||
|
Περί της αναχωρήσεώς μας από αυτή τη ζωή:
Ώρα αναχωρήσεως: κάθε λεπτό, κάθε ώρα, όλο το 24ώρο και 7 ημέρες την εβδομάδα.
Προορισμός: τ’ αστέρια.
Τα εισιτήρια εκδίδονται στα γκισέ του ουρανού αλλά πληρώνονται στη γη.
Τιμή εισιτηρίου: ανυπολόγιστη.
Αυτό πληρώνεται με πολλή αγάπη, υπομονή, αγώνες και θυσίες.
Το εισιτήριο είναι προσωπικό και δεν μεταβιβάζεται σε άλλο άτομο.
Οι επιβάτες ταξιδεύουν χωρίς μπαγκάζια, χωρίς αποσκευές.
Οι άγγελοι τα έχουν μεταφέρει σε προηγούμενο δρομολόγιο.
Εισιτήρια μετ’ επιστροφής δεν εκδίδονται.
Χρήματα δε μεταφέρονται.
Οι επιβάτες τα έχουν καταθέσει στην τράπεζα των ουρανών και οι αποδείξεις βρίσκονται στα χέρια των φτωχών.
Δηλώσεις συμμετοχής, κάρτες επιβίβασης δε χρειάζονται.
Τα ονόματα των επιβατών είναι γνωστά στον οδηγό της αμαξοστοιχίας.
Ειδοποιήσεις, υπενθυμίσεις, υπομνήσεις για την ημέρα αναχώρησης δεν εκδίδονται.
Οι αναμνήσεις θα παραμείνουν.
Περί της αναχωρήσεως μας από αυτή τη ζωή.
|
||||
Inter Alia Athens, Greece
Το σχήμα Inter Alia αποσκοπεί στην καταγραφή μικρών ή μεγαλύτερων στιγμών της ιδιωτικής ή δημόσιας ζωής και στη μουσική τους επένδυση.
If you like Inter Alia, you may also like:
CRYING AROUND AND IN COLOR
by BELOVED SUN
The duo of Artist Named You and Sol Galeano present their debut together, a conceptual and adventurous modern R&B album.
go to album
Four songs from Glasgow artist Eli Hermit that explore moods that are trancelike and hypnotic.
go to album
featured on Bandcamp Radio Sep 15, 2020
go to album
Snowflakes in July - EP
by Alex Henry Foster & The Long Shadows
Three renditions of “Snowflakes in July” explore all aspects of the song’s stunning beauty, including a mind-blowing 17-minute live version.
go to album
The post-hardcore band’s latest is a reflection on time, memory, death, and grief—and is their dreamiest material to date.
go to album
Sink Like A Symphony
by Fred Thomas
An indiepop classic from a decade ago, only available on sold-out physical media, is now available again, remastered specially for Bandcamp.
go to album
Laughing In My Sleep
by The Cradle
On his latest LP, Paco Cathcart sketches life in Brooklyn in remarkable detail.
go to album
